Poprzedni etap zakończył się ułożeniem bloku 2×2×3 i odpowiednim zorientowaniem wszystkich kantów kostki. Celem kolejnego, czwartego już etapu będzie poszerzenie ułożonej części kostki do rozmiarów 2×3×3. Będzie to etap dość trudny, wymagający skupienia, uruchomienia wyobraźni przestrzennej, a często też wykonania wielu obrotów ścianami kostki.
Najpierw obróćmy kostkę tak, aby całkowicie nieułożonymi ścianami pozostała górna i czołowa. Naszym zadaniem będzie ułożenie trzech kantów i dwóch narożników, położonych w dolnej części ściany czołowej, tak, aby całkowie ułożyć dwie dolne warstwy kostki. Zasadniczo posłużymy się podobnymi metodami jak na etapach 1. i 2., z tą różnicą, że obowiązywać nas będzie święta zasada obracania wyłącznie ścianami górną i czołową. Pod żadnym pozorem i w żadnym wypadku nie wolno nam wykonywać obrotów innymi ścianami (w tym lewą lub prawą). Już jeden taki obrót zniweczyłby bowiem efekt uzyskany na etapie trzecim, tj. odpowiednie zorientowanie kantów.
Inaczej mówiąc, nie wolno nam będzie nawet jednym ruchem i nawet na chwilę zburzyć ułożony blok 2×2×3 – przez cały czas trwania etapu czwartego musi on pozostać nietknięty. Lars Petrus, autor omawianej metody, radzi nawet, by w razie konieczności zakleić ułożony blok taśmą klejącą, i tym sposobem całkowicie go unieruchomić. Taka metoda może jednak prowadzić do uszkodzenia kostki, lepiej więc po prostu kontrolować swoje ruchy, albo uchwycić ułożoną część dłonią tak, by nie dało się jej naruszyć jakimkolwiek obrotem.
Autor metody radzi, by etap ten podzielić na dwa podetapy. Na pierwszym podetapie celem będzie ułożenie czołowego lewego dolnego narożnika oraz dwóch sąsiadujących z nim kantów (czołowego lewego i czołowego dolnego), natomiast na podetapie drugim należy ułożyć narożnik czołowy prawy dolny oraz kant czołowy prawy. My jednak, aby ułatwić zadanie, początkującym, rozbijemy naszą pracę na jeszcze bardziej elementarne działania.
Najpierw wybierzemy, którą z dwóch całkowicie nieułożonych ścian traktować będziemy jako górną, a którą jako czołową, i w zależności od tego odpowiednio obrócimy kostkę. Wybór (który będzie nas już obowiązywał do końca układania) zależeć będzie m.in. od tego, czy jakiekolwiek elementy są już ułożone na swoich miejscach, albo też bardzo łatwo je na nich umieścić. Jeśli tak, taką częściowo ułożona ścianę potraktujemy jako czołową – ułatwi nam to układanie reszty elementów. Specjalne, długotrwałe zastanawianie się nie jest jednak potrzebne. Jeśli nie wiemy, jakiego wyboru dokonać, po prostu trzymajmy kostkę tak, jak na etapie 3., i przejdźmy do kolejnych zadań.
Od tego momentu możliwych jest kilka wariantów przechodzenia czwartego etapu, co sprawia, że metoda trzecia jest niezwykle interesująca. I tak, zwróćmy uwagę, że odpowiednia orientacja kantów, którą zapewnił nam etap 3., pozwala nam niezwykle łatwo umieścić na właściwym miejscu kant czołowy dolny. Możemy, ale nie musimy, zrobić to w pierwszej kolejności. Czasem wystarczy tylko obrót ściany czołowej, niekiedy natomiast najpierw przekręcamy ścianą górną tak, by ten kant znalazł się na pozycji górnego czołowego, a następnie przekręcamy ścianą czołową o 180°. Zadanie to jest tak banalne, że jakiekolwiek zapisy procesów, rysunki czy animacje są chyba całkowicie zbędne. Przypomnimy tylko, że nie wolno nam, podobnie jak podczas całego etapu 4., poruszyć inną ścianą niż górna lub czołowa.
Dwa inne zadania elementarne, tj. sparowanie lewego dolnego narożnika z lewym kantem i umieszczenie tej pary na swoim miejscu, są czasem trochę żmudne, ale nie wymagają pamięciowego uczenia się żadnych kombinacji. Pamiętajmy tylko, aby kręcić tylko ścianami czołową i górną, oraz aby nie ruszać z miejsca ułożonego już kantu czołowego dolnego. Pomocą dla tych kostkowiczów, którzy mają kłopoty, będą dwa zestawienia różnych możliwych pozycji układanych elementów wraz z animacjami ilustrującymi sposób ich ułożenia, w zależności od tego, czy kant czołowy dolny został już czy jeszcze nie został ułożony.
Dwa ostatnie zadania elementarne, tj. sparowanie prawego dolnego narożnika z prawym kantem i umieszczenie tej pary na swoim miejscu, będą podobne do poprzednich, z tą jednak różnicą, że nie wolno będzie naruszać ułożonych już elementów, zadanie będzie więc nieco trudniejsze, jednak wciąż wykonalne. Także do tych dwóch zadań przygotowano odpowiednią pomoc. Poza tym można też skorzystać z podpowiedzi i sztuczek opisanych na witrynie autora metody.
Przedstawimy tu szczegółowo trzy propozycje. Zgodnie z pierwszym wariantem kolejność elementarnych zadań jest następująca:
Przykład wariantu pierwszego czwartego etapu układania kostki prezentuje poniższa animacja. Kropki oddzielają poszczególne zadania elementarne. Nie zapomnijmy sprawdzić, że przed przystąpieniem do układania wszystkie kanty mają rzeczywiście właściwą orientację!
W drugim wariancie kolejność jest nieco inna:
Przykład wariantu drugiego czwartego etapu układania kostki według prezentuje poniższa animacja. Kropki oddzielają poszczególne zadania elementarne.
Trzeci wariant opiera się na spostrzeżeniu, że układanie kantów, które są już właściwie zorientowane, jest zadaniem stosunkowo prostym. Kolejne zadania elementarne wyglądają tu tak:
Przykład wariantu trzeciego czwartego etapu układania kostki według prezentuje poniższa animacja. Kropki oddzielają poszczególne zadania elementarne; oddzielono też sparowanie kantu z narożnikiem i ułożenie pary na swoim miejscu.
Wariant trzeci jest jak widać najdłuższy, choć kilka obrotów można w nim dodatkowo uprościć; tu pozostawiono je tylko dla czytelności podziału na zadania elementarne. Jego zaletą jest jednak to, że dopuszcza o wiele mniej przypadków, i w związku z tym łatwiej jest nauczyć się rozwiązywać konkretne sytuacje.
Bardziej zaawansowani mogą oczywiście podzielić ten etap jeszcze inaczej. W szczególności, bardziej korzystne może się okazać rozpoczęcie od sparowania i umieszczenia na swoim miejscu prawego narożnika i kantu (zamiast lewego). Jeśli potraktujemy podane tutaj szczegółowe rozwiązania bardziej jako ćwiczenie niż przepis, na pewno uda nam się wykonać zadania w dowolnej kolejności.
Jeśli udało nam się zakończyć pomyślnie etap 4., nasza kostka wygląda tak samo jak po zakończeniu 4. etapu pierwszej metody. W tym więc punkcie obie metody się krzyżują. Możemy kontynuować układanie metodą trzecią, albo też przejść do piątego etapu metody pierwszej. Oczywiście można też wykonać pierwsze cztery etapy metodą pierwszą, i kontynuować metodą trzecią od piątego etapu. Biegłe opanowanie obu metod urozmaica nam więc zabawę z kostką i sprawia, że trudniej nam się będzie nią znudzić (przypomnijmy sobie też, że kostkę można układać jeszcze inaczej, metodą drugą, która jednak nie krzyżuje się z metodami pierwszą i trzecią, choć podane tam kombinacje przydają się i w innych metodach).