W metodzie pierwszej po ułożeniu pierwszych dwóch warstw (etapy 1-3) zajmowaliśmy się kolejno zorientowaniem pozostałych kantów (etap 4), umiejscowieniem kantów (5), umiejscowieniem narożników (6) i zorientowaniem narożników (7). W metodzie Larsa Petrusa zorientowanie kantów to cel etapu 3, zatem po ułożeniu pierwszych dwóch warstw (co ostatecznie następuje na etapie 4) kanty ostatniej warstwy są już właściwie zorientowane. Kolejnymi etapami są umiejscowienie narożników (5), zorientowanie narożników (6) i umiejscowienie kantów (7), a więc zasadniczo te same czynności, co w metodzie pierwszej, tyle że wykonywane w innej kolejności. W dalszym ciągu będziemy kontynuować prezentację metody Petrusa, a Czytelnik sam musi ocenić, który schemat postępowania jest skuteczniejszy.
Na etapie piątym, polegającym na ustawieniu pozostałych kantów na swoich miejscach (niekoniecznie we właściwej orientacji), nie ma już miejsca na kombinowanie, jest tylko sekwencja ruchów, które trzeba opanować pamięciowo. Nie będziemy tu zajmować się szczegółami, chodzi bowiem o proces, który szczegółowo omówiono na etapie szóstym metody pierwszej oraz dodatkowo na drugim etapie metody drugiej. Autor omawianej obecnie metody trzeciej przedstawia tę sekwencję przy innym ułożeniu kostki i określa wymyślonym terminem Niklas™. Tutaj nazywaliśmy ją kombinacją nr 3.
Zauważmy jedynie, że w tej metodzie, podobnie jak na drugim etapie metody drugiej, umiejscowienie kantów ostatniej warstwy na razie nie ma żadnego znaczenia, co zwiększa prawdopodobieństwo ułożenia narożników jednorazowym wykonaniem kombinacji. Może się zatem zdarzyć, że do umiejscowienia narożników wystarczy jeden obrót górnej ściany. W przeciwnym wypadku zawsze można tak obrócić górną ścianę, że dwa narożniki znajdą się na swoich miejscach. Może się przy tym zdarzyć, że będą to dwa sąsiednie narożniki – wówczas obracamy całą kostkę tak, by znalazły się one po lewej stronie (czyli narożniki źle ustawione mają się znaleźć po stronie prawej), i wykonujemy kombinację nr 3 (Niklas™) plus dodatkowy obrót na końcu tak, jak to zilustrowano animacją w opisie metody drugiej.
Jeśli trzeba wymienić dwa narożniki po przekątnej, można wykonać kombinację nr 3 dwukrotnie, tak jak opisano to i zilustrowano uprzednio. Chętni mogą także zastosować kombinacje przyśpieszające, przedstawione na osobnej stronie jako uzupełnienie do etapu drugiego metody drugiej. Lars Petrus oferuje podobne zestawienie metod przyśpieszających na swojej witrynie, Czytelnik znajdzie także na tej witrynie zestawienie wszystkich nazwanych kombinacji (od nazwiska osoby, która ją opracowała). Dzięki doborowi odpowiednich kombinacji można całkowicie uniknąć obracania narożników (etapu szóstego).