Część poprzednia Część następna

Inne metody układania
kostki 3×3×3

Krzyżowanie się metody Larsa Petrusa z metodą pierwszą po etapie 4 pozwala na wypróbowanie dwóch metod mieszanych. W pierwszej z nich etapy 1–4 będą wykonywane według metody pierwszej, zaś etapy 5–7 według metody trzeciej. W drugiej metodzie na etapach 1–4 posłużymy się zasadami opracowanymi przez Larsa Petrusa, ale trzy ostatnie etapy wykonamy według metody pierwszej.

W całej zabawie z kostką nie chodzi tylko o to, by ją ułożyć, ale także o to, by nauczyć się ją układać różnymi sposobami. Już przy metodzie pierwszej poznawaliśmy różne alternatywne sposoby wykonywania poszczególnych etapów. Kolejne dwie poznane metody też zawierały kombinacje dodatkowe, dla zaawansowanych, które pomogą uatrakcyjnić zabawę z kostką. Także Lars Petrus zamieszcza na swojej witrynie szereg mniej lub bardziej przydatnych procesów, dla których wymyślił nazwy – imiona. Przykładem są włączone do standardowego algorytmu trzeciej metody Niklas™, Sune™, Allan™, Bert™ czy Arne™, istnieją jednak także inne nazwane imionami procesy, mające w założeniu przyśpieszyć układanie, a mogące być także wykorzystane do urozmaicenia zabawy. Wszystkie te nazwane procesy zebrano tutaj na specjalnej stronie. Dzięki takiemu zestawieniu łatwo można opracować własną metodę układania kostki 3×3×3, także metodę nietypową, np. zaczynającą się od ułożenia kantów, albo metodę zbliżoną do pierwszej, ale z inną kolejnością układania elementów ostatniej ściany.

Jeśli ktoś znudził się już układaniem zwykłej kostki, i chciałby spróbować czegoś trudniejszego, powinien zaopatrzyć się w kostkę ze znaczonymi środkami (np. strzałką lub obrazkiem). Ułożenie takiej kostki jest trudniejsze, bo środek ściany musi przyjąć odpowiednie położenie. Poszczególne procesy używane w różnych metodach prowadzą do różnych obrotów środków ścian, a informacje o tym zawarto w dołączonej tabeli. Przy odrobinie kombinowania i korzystania z różnych alternatywnych procesów można ułożyć taką znaczoną kostkę bez specjalnego algorytmu (na przykład wystarczy porównać procesy podane w poprzedniej części kursu, służące do przestawiania kantów; ponieważ mają one różny wpływ na środki ścian, można ich używać do uzyskania właściwej konfiguracji kostki ze znaczonymi środkami). Można także nie przejmować się w ogóle środkami i układać znaczoną kostkę tak jak zwykłą, a na końcu (w czasie dodatkowego etapu układania) wykonać jedną z kombinacji obracających środki. Kilka takich procesów zebrano w tabeli, dodatkowo tu podamy najważniejsze wraz z opisem ich działania. Zapis ruchów będzie podany tylko w wersji angielskiej.

Jak widać, nie da się obrócić środka jednej ściany o 90°. Jeśli kostka o znaczonych środkach w ogóle da się ułożyć, zawsze jest tak, że ilość koniecznych obrotów środków jest liczbą parzystą (zero też jest liczbą parzystą, więc reguła ta pozostaje w mocy także po ułożeniu kostki). Zadaniem układającego jest na dodatkowym etapie takie ustawienie kostki i taki dobór procesu, by wszystkie środki ścian uzyskały właściwą orientację. Nie jest to zadanie szczególnie trudne, a podane wyżej wzory są tak naprawdę modyfikacjami 3 wzorów podstawowych, więc łatwo je sobie przyswoić.

Do problematyki kostki Rubika jeszcze wrócimy, tymczasem jednak przejdziemy do tematu układania kostek o innych rozmiarach. Okaże się przy tym, że metoda omówiona na początku z uwagi na swoją prostotę może zostać użyta także do ułożenia kostki Rubika (3×3×3) – tym samym poznamy kolejną kompletną, czwartą już metodę układania oryginalnej kostki.

Część poprzednia Część następna