Klasyfikacja części mowy

Część poprzednia – Powrót do pierwszej strony

Spis treści

1. Pojęcie części mowy
2. Szkolna klasyfikacja części mowy
3. Kryteria wyróżniania części mowy
4. Szczegółowa charakterystyka części mowy

Pojęcie części mowy

Pojęcie części mowy – łac. partes orationis – funkcjonuje w nauce o języku od dawnych czasów i oznacza klasy gramatyczne wyrazów. Choć w praktyce szkolnej lista części mowy wydaje się być ustalona i bezdyskusyjna, tak jednak wcale nie jest. Ponadto ścisłe odpowiedniki znaczeniowe pewnych polskich wyrazów występujące w innych językach (np. w angielskim) niekoniecznie muszą być tam zaliczane do tej samej klasy gramatycznej co odpowiadające im wyrazy polskie. Dotyczy to na przykład pewnych zaimków. Stąd wypada podkreślić, że wszystko co napisano poniżej odnosi się w pełni tylko do języka polskiego, wynika z polskiej tradycji (opartej na tradycji łacińskiej) i może być tylko do pewnego stopnia zastosowane w innych językach.

Szkolna klasyfikacja części mowy

Tradycyjnie mówi się o 10 częściach mowy. Są to (podaję na razie uproszczone kryteria ich wyróżnienia):

1. rzeczowniki – nazywają osoby i przedmioty (kto? co?),
2. przymiotniki – nazywają cechy jakościowe osób i przedmiotów (jaki?),
3. liczebniki – określają liczbę lub kolejność przedmiotów (ile? który z kolei?),
4. zaimki – nie mają treści znaczeniowej, pełnią funkcję różnych innych części mowy,
5. czasowniki – informują o czynnościach, stanach i zjawiskach (co robi? co się z nim dzieje?),
6. przysłówki – nazywają cechy jakościowe czynności (jak? gdzie? kiedy?),
7. przyimki – informują o stosunkach między przedmiotami, łącząc części zdania o niejednakowej funkcji składniowej,
8. spójniki – informują o stosunkach między przedmiotami i czynnościami, łącząc części zdania o tej samej funkcji,
9. wykrzykniki – wyrażają uczucia lub pełnią funkcję apeli,
10. partykuły (wyrazki) – wzmacniają lub modyfikują znaczenie innych wyrazów.

Pierwsze pięć części mowy, tj. rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki, czasowniki, określane są jako części mowy odmienne. Dalej dzieli się je na odmienne przez przypadki (deklinowalne: rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki – czasem określane łącznie jako imiona) oraz na odmienne przez osoby (koniugowalne: czasownik – czasem określane jako słowa). Pozostałe, tj. przysłówki, przyimki, spójniki, wykrzykniki i partykuły, to części mowy nieodmienne. Określenia „odmienny” i „nieodmienny” są tradycyjne i czasami nie zgadzają się z rzeczywistością językową – pewne przysłówki odmieniają się bowiem przez stopniowanie (np. daleko – dalej – najdalej), istnieje też sporo nieodmiennych zaimków (np. tam) i liczebników (np. pojedynczo). Nieodmienne są też pewne rzeczowniki obcego pochodzenia (np. menu).

Rzeczowniki to wyrazy nazywające. Przymiotniki, liczebniki i przysłówki to wyrazy określające. Przyimki i spójniki określamy jako wyrazy relacyjne, czasowniki jako informujące. Wykrzykniki również mogą być określone jako informujące albo wydzielone w odrębną grupę jako symptomatywno-apelatywne. Partykuły można określić jako modyfikujące. Zaimki nie należą właściwie do żadnej z tych grup, jednak zaimki rzeczowne można włączyć do klasy wyrazów nazywających, zaś zaimki przymiotne, liczebne i przysłowne – do wyrazów określających.

Wyrazy samodzielne mogą tworzyć skończone wypowiedzi w pewnych sytuacjach – czyli mogą pełnić funkcje zdań lub równoważników zdań. Oto przykłady takich jednowyrazowych wypowiedzi:

• Pies.
• Kudłaty.
• Dwa.
• Szczeka.
• Głośno.
• Ona.
• Aj!

Te 7 skończonych wypowiedzi, wyrażonych kolejno rzeczownikiem, przymiotnikiem, liczebnikiem, czasownikiem, przysłówkiem, zaimkiem i wykrzyknikiem, mogło paść jako odpowiedzi na następujące kolejno zadawane pytania:

• Co to za zwierzę biega przed twoim domem?
• Jaki on jest?
• Ile masz razem psów?
• Co ten kudłaty najczęściej robi?
• Jak?
• Kto ci go podarował?
• (na końcu dialogu pies ugryzł swojego nowego właściciela…)

Przyimki, spójniki i partykuły należą do wyrazów niesamodzielnych, nie mogą bowiem spełniać funkcji równoważników zdań. Np. przed, lub, czy nie mogą być skończonymi wypowiedziami. Wyrazy niesamodzielne nie mogą też pełnić funkcji części zdania. Np. w zdaniu Pies biega przed domem przyimek przed nie stanowi części zdania – okolicznik miejsca buduje grupa dwóch wyrazów przed domem.

Wykrzykniki służą do wyrażania uczuć, natomiast pozostałe części mowy są znakami przedmiotów myśli. Wszystkie wyrazy oprócz wykrzykników są więc określane jako znaczące.

Kryteria wyróżniania części mowy

Aby ustalić, jaką częścią mowy jest dany wyraz, bierze się pod uwagę następujące kryteria:

1. semantyczne (znaczeniowe),
2. gramatyczne:
   1. morfologiczne (formalne),
   2. syntaktyczne (składniowe).

przy czym niestety jedno kryterium najczęściej nie wystarcza. Dzieje się tak dlatego, że definicje 10 części mowy, podane na wstępie, są wystarczające tylko w typowych przypadkach. Zauważmy bowiem, że:

• czynności mogą być nazywane przez czasowniki (np. śpiewa, mówię), ale i przez rzeczowniki (np. śpiewanie, mowa);
• cechy mogą być nazywane przez przymiotniki (np. młody, czerwony), ale i przez rzeczowniki (np. młodość, czerwień).

O przynależności wyrazów śpiewanie, mowa, młodość, czerwień do rzeczowników decydują kryteria formalne (odmiana przez przypadki, brak możliwości odmiany przez rodzaje i osoby) i składniowe (wyrazy te mogą pełnić funkcje podmiotu, dopełnienia itd., nie mogą natomiast stanowić samodzielnie orzeczenia).

Równie niesłuszne byłoby stosowanie tylko kryterium formalnego:

• odmianie przez przypadki i liczby podlegają rzeczowniki, ale i niektóre liczebniki (np. milion, miliona, …, miliony, milionów, …);
• odmianie przez rodzaje, przypadki i liczby podlegają przymiotniki, ale i niektóre liczebniki (np. jeden, jedno, jedna, jednego, …, jedni, jedne, jednych, …) i zaimki (np. taki, takie, taka, …).

Ostatnio kryteria formalne znalazły jednak zastosowanie wobec imiesłowów. Wyrazy te tradycyjnie uznawane za formy odmiany czasownika obecnie traktuje się jako przymiotniki (i dlatego od niedawna obowiązuje łączna pisownia nie z imiesłowami).

Stosowanie tylko kryterium syntaktycznego również nie wystarcza do zaklasyfikowania danego wyrazu do jednej z 10 wyróżnionych kategorii. Wystarczy porównać 2 zdania reprezentujące ten sam model składniowy, np. pies jest kudłaty i on jest kudłaty. W pierwszym w funkcji podmiotu występuje rzeczownik, w drugim zaimek.

Szczegółowa charakterystyka części mowy

Uwzględniając powyższe uwagi należałoby dokonać następującej, ściślejszej klasyfikacji części mowy:

1. Rzeczowniki – wyrazy samodzielne nazywające, odmienne przez przypadki i liczby, mające natomiast stały i określony rodzaj. Nazywają osoby (człowiek, dziecko, król, pisarz), istoty żyjące (drzewo, muchomór, pies), przedmioty (biurko, długopis, fabryka, dolina), zjawiska (burza, deszcz) i pojęcia abstrakcyjne (smutek, uciecha, sukces, miłość). Do rzeczowników zalicza się także nazwy czynności (czytanie, mowa), cech (biel, starość) i liczb (jedynka, piątka, podwójność), przy czym nazwy te są bardziej abstrakcyjne od informacji przekazywanych przez czasowniki, przymiotniki i liczebniki. Rzeczownikami są wreszcie nazwy własne, odnoszące się do indywidualnych osób, istot, rzeczy, a więc imiona, nazwiska, tytuły, nazwy geograficzne (Adam, Mickiewicz, Chłopi, Warszawa, Śnieżka).

Rzeczowniki odpowiadają na pytania kto? co?, jeśli występują w roli podmiotu. Mogą również pełnić funkcję dopełnienia lub okolicznika (często wraz z przyimkiem) i wtedy odpowiadają na pytania poszczególnych przypadków: kogo? czego? komu? czemu? kogo? co? kim? czym? o kim? o czym? W pewnych przypadkach także przydawka bywa wyrażona rzeczownikiem (w dopełniaczu: dom ojca). Wreszcie rzeczownik (w narzędniku) może spełniać rolę orzecznika w orzeczeniu złożonym (Michał jest studentem).

2. Przymiotniki – wyrazy samodzielne określające, odmienne przez przypadki, liczby i rodzaje, podlegają też zazwyczaj stopniowaniu, nazywają cechy jakościowe osób i przedmiotów (jaki?).

3. Liczebniki – wyrazy samodzielne określające, odmienne przez przypadki i rodzaje, zwykle mające określoną liczbę, niektóre jednak mają odrębne formy liczby pojedynczej i mnogiej. Jako główne kryterium ich wyróżnienia przyjmuje się, że określają liczbę lub kolejność przedmiotów (ile? który z kolei?).

4. Zaimki – wyrazy samodzielne, nie mają treści znaczeniowej, pełnią funkcję różnych innych części mowy: rzeczowników, przymiotników, liczebników i przysłówków i przejmują ich właściwości.

5. Czasowniki – wyrazy samodzielne informujące, odmienne przez osoby, informują o czynnościach, stanach i zjawiskach (co robi? co się z nim dzieje?).

6. Przysłówki – wyrazy samodzielne określające, nieodmienne, podlegają jednak często stopniowaniu, nazywają cechy jakościowe czynności (jak? gdzie? kiedy?).

7. Przyimki – wyrazy niesamodzielne relacyjne, nieodmienne, informują o stosunkach przestrzennych i czasowych między przedmiotami.

8. Spójniki – wyrazy niesamodzielne relacyjne, nieodmienne, informują o stosunkach przestrzennych i czasowych między przedmiotami i czynnościami.

9. Wykrzykniki – wyrazy samodzielne nieodmienne uznawane niekiedy za informujące. Nie należą do wyrazów znaczących, gdyż wyrażają uczucia lub pełnią funkcję apeli, nie są więc znakami przedmiotów czyichś myśli.

10. Partykuły (wyrazki) – wyrazy niesamodzielne modyfikujące, nieodmienne, wzmacniają lub modyfikują znaczenie innych wyrazów.

Strona główna – Gramatyka polska

2022-03-14